من آمدم ،به بهانه - من و یه دنیا آرزوی محال

آن که از دنیا اندوهناک است ، از قضاى خدا خشمناک است . و آن که از مصیبتى که بدو رسیده گله آرد ، از پروردگار خود شکوه دارد و آن که نزد توانگر رفت و به خاطر مالدارى وى از خود خوارى نشان داد دو ثلث دینش را به باد داد ، و آن که قرآن خواند و مرد و راه به دوزخ برد از کسانى بود که آیات خدا را به فسوس گرفت و افسانه شمرد ، و آن که دلش به دوستى دنیا شیفته است دل وى به سه چیز آن چسبیده است : اندوهى که از او دست بر ندارد ، و حرصى که او را وانگذارد ، و آرزویى که آن را به چنگ نیارد . [نهج البلاغه]

دوشنبه 87/3/13 :: ساعت 3:1 صبح

3من آمدم ،به بهانه

اگر نمی توانی بلوطی بر فراز تپه ای باشی
بوته ای در دامنه ای باش
ولی بهتزین بوته ای باش که در دامنه ی راهد می روید
اگر نمی توانی درخت باشی ،بوته باش
اگر نمی توانی بوته باشی علف کوچکی باش

و چش انداز کنار شاهراهت را شادمانه تر کن

اگر نمی توانی نهنگ باشی فقط یک ماهی کوچک باش
ولی بازیگوش ترین ماهی دریاچه !

همه ی ما را که ناخدا نمی کنند ،ملوان هم می توان بود

در این دنیاهمه کاری هست

کارهای بزرگ و کارهای کمی کوچکتر

و آنچه که وظیفه ی ماست چندان دور از دسترس نیست

اگر نمی توانی شاهراه باشیکوره راه باش

اگر نمی توانی خورشید باشی ،ستاره باش

با بردن و باختن اندازه ات نمی گیرند

هر آنچه که هستی،بهترینش باش

¤ نویسنده: دختر آرزوها

نوشته های دیگران( )